Haft kaszubski - kaszëbsczi wësziwk - gatunek i technika kompozycyjno - wzornicza sztuki użytkowej regionu Kaszub w Polsce. Jego udokumentowana historia sięga początków XIII w. Zakonnice z klasztorów benedyktynek w Żarnowcu i norbertanek w Żukowie były nie tylko mistrzyniami haftu, ale również motywowały szlachcianki pobierające nauki w klasztorach do wykonywania „wesziwku” na czepcach, koszulach, fartuszkach, obrusach, ornatach. Początkowo do wyszywania używano nici z jedwabiu i szychu (nici z metalu mającego naśladować złoto). Później jednak, gdy sztuka zdobienia weszła do chłopskiej chaty, szlachetne nici zastąpiono bawełnianymi i farbowano w domu. Miały one różne barwy, począwszy od białej, po pomarańczowe i żółte, pastelowe, aż do intensywnych, przypominających kolory spotykane na łące i w przydomowych ogrodach. We wzornictwie tym występują między innymi motywy kwiatowe zaczerpnięte z okolicznej przyrody, jak również motywy obce (stosowane przede wszystkim w klasztorach), motywy owadzie w formie pszczółek i żuczków pochodzą prawdopodobnie jeszcze z czasów pogańskich.Tradycyjnie haftowano na płótnie lnianym lub bawełnianym. Jedną z kompozycji wiodących haftu jest element "Drzewa życia", którego gałęzie nie przeplatają się ze sobą, są harmonijne i równoległe lub prostopadłe. Kulturoznawcy widzą w nim wybór prostoty, przejrzystości, jasnych zasad moralnych odpowiadających wyborom, zasadom moralnym i życiu Kaszubów. Obecnie elementem łączącym różne podgatunki regionalne jest kompozycja kolorystyczna oparta na siedmiu podstawowych kolorach.