KAPTURY 

Kaptur ze Skjoldehamn - był typowym elementem wikińskiego stroju. Kaptur został uszyty na podstawie znaleziska ze Skjoldehamn (miejscowość na norweskiej wyspie Angoya), gdzie w roku 1936 zostały znalezione ludzkie zwłoki, wraz z którymi zachował się w doskonałym stanie ubiór mężczyzny. Datowanie metodą węgla C14 udowodniło, że znalezisko należy datować na lata 970-1050. Kaptur może być wykonany z wełny badź skóry z lnianą podszewką lub bez niej, a także ozdobiony kolorową krajką lub haftem.

 

NAMIOT

SUKNIE WCZESNE I PÓŹNE

SZARAWARY

KOSZULE, TUNIKI

SAKIEWKI SKÓRZANE

Wykonane ze skóry (ale również z ozdobnych tkanin) woreczki o różnej wielkości i sposobie wykonania, służące do przenoszenia drobiazgów i pieniędzy, kosztowności; zawiązane kolorowym sznureczkiem lub rzemieniem noszone były w torbie, w kaletce albo przywiązane do pasa. Inaczej: kiesa, kabza, mieszek. Worek, zarówno skórzany, jak każdy inny, zwano miechem. Było przysłowie: Nie ostoi się woda w miechu. Pienią­dze wożono w miechach i noszono w mie­szkach skórzanych. Mieszek od pieniędzy zwał się: kalotą, moszną, moszenką, wor­kiem, bursą, bursiczką, wackiem, sakiew­ką.

Były przysłowia:

Zgadzaj się, gę­bo, z mieszkiem.












Pan Bóg i mieszek to przyjaciel prawy, a ludzka przyjaźń tylko dla zabawy.











Kto mieszek straci, niech skórą płaci,

Lepszy mieszek za grosz, w którym kopa, niż za kopę, w którym grosz.

Kto służy z łaski, ma mieszek płaski.

KALETKI 

Torby skórzane szyte i ozdabianie ręcznie, często obszywane futrem.